ای معـدن شجـاعت و ای کـوه اقـتـدار            فصل تو هست فـصل شکـوفاییِ بهـار
مِهر از تو بُرده جلوه و ماه از تو شرمسار            نام حـسـن مـبـارکت ای صاحبِ وقـار

ای که بهشت با همه آفاق مست توست
بخشش هرآنچه هست ز انفاق دست توست
خُلـق خـوشت مـعـلم اخـلاق انـبـیـاست            روی مــهِ تـو آیــنـۀ جــمـع اولـیـاسـت
تقـوای تـو مـعـادل تـقــوای اتـقـیـاسـت            اخلاص تو خلاصۀ اخلاص اوصیاست
قرآن به وصفت حضرت تو غرق آیه شد
اسـلام در پــنـاه شـمـا زیـر سـایـه شـد
تـو مـایۀ سـروری و غـرق مـصـائـبی            از سـخــتـیِ زمـانـه قــریـن نَــوائـبــی
با اینکه شیعه را تو امامی تو صاحبی            آری تـمـام عـمـر، تو از دیـده غـائـبی
راضی به هـر قـضای الهی شدی ولی
چون عـترت حسین نـدیـدی بـلا، بـلـی
از دشـمـنان اگـر چه تـو آزار دیده‌ای؟            آیا چـو عـمـه کـوچه و بـازار دیـده‌ای؟
خود را اسـیـر تهـمت بـسـیار دیـده‌ای؟            در اوج غـصـه، خـنـدۀ کـفـار دیده‌ای؟
اهل حـرم اسـیـر بـه زنـدان نـدیــده‌ای
رأس بـریـده گـوشـۀ ویـران نـدیــده‌ای
شام بـلا کـجــا و غــم ســامــرا کـجــا            طشت طـلا کـجـا و غـم مـاجـرا کـجـا
فکر غـم و مـصـیبت و داغ و بلا کجا            هجده سـر بـریـده بـه نِی بـرمَـلا کـجـا
آیا حـرمـسـرای تو مـحـنت کـشـیده‌اند؟
اهل حـریـم تو هـمـه تهمت شـنـیـده‌اند؟
وای از ورود کـوفه و توهـینِ بر امـام            وای از هجوم سنگ به زنها ز روی بام
وای از زنان هـرزه و مردان بد کـلام            وای از نگـاه‌های کـنـیزی ز بـزم شـام
آقا سرت سلامت از این حرفهای زشت
ای دل خموش باش از این ماجرای زشت